با نگاهی سریع به مراحل رشد یک استارت آپ، بسادگی درمیابیم که صاحبان ایده تمایل دارند از همان ابتدا بتوانند با یک سرمایه گذاری درست و مستمر، ایده و بذر خود را تبدیل به درخت تناور و پر محصول کنند ولی از طرفی شرکتهای سرمایه گذاری خطر پذیر و یا حتی سرمایه گذاران آنجل ترجیح میدهند زمانی روی یک ایده یا محصول سرمایه گذاری کنند که حداقل وارد فاز “پایان بذری یا نمونه اولیه” شده باشد و از اینجاست که یک استارت آپ باید تمام تلاش خود را بکند تا بتواند نظر یک سرمایه گذار را به ایده و آینده کسب و کار خود جلب نماید ولی شرکت هایی تحت عنوان شتابدهنده و یا سرمایه گذاران آنجل حاضر هستند روی ایده ها در مرحله پیش بذری نیز در صورت جذابیت و بکر بودن ایده سرمایه گذاری کنند.
از مهمترین ویژگی استارتاپ توسعه پذیری است. یعنی هزینه های استارتاپ به اندازه افزایش تعداد ارائه خدمات یا فروش محصول، کاربران و یا درآمد، زیاد نشود و همین موضوع میتواند جذابیت را برای سرمایه گذاران و ترقیب آنها به سرمایه گذاری بیشتر روی استارت آپ جلب کند.
بر اساس گزارش انجمن سرمایه گذاری خطر پذیر ایران در سال 1400
“در حال حاضر بیش از ۱۲۵ نهاد مالی و سرمایه گذاری از جمله صندوق های پژوهش و فناوری، شرکتهای سرمایه گذاری خطرپذیر، صندوق های جسورانه بورسی، شرکتهای خدمات فناوری، شتابدهنده ها و سرمایه گذاران فرشته عضو انجمن سرمایه گذاری خطرپذیر ایران هستند که در سال ۱۴۰۰ موفق به صدور ۶۱۰,۳ میلیارد تومان ضمانتنامه، ۳۴۰,۱ میلیارد تومان تسهیلات و ۲۱۴,۲ میلیارد تومان سرمایه گذاری شده اند.
این در حالی است که از هر 100 استارت آپ ایرانی تنها 2 استارت آپ، قادر به دریافت جذب سرمایه گذار از یکی از انواع شرکتهای سرمایه گذاری شده اند.
و بر اساس گزارشات این انجمن در بهترین حالت کمتر از 3% از استارت آپ ها در نهایت وارد فاز بلوغ شده و تبدیل به شرکت و کسب و کاری سودآور ، تاثیر گذار و ارزش آفرین می شوند”